Σκέφτομαι να το δωρίσω στην επιστήμη. Τρίτη, Σεπτεμβρίου 30, 2014. Τρίτη, Μαρτίου 04, 2014. Δεν μπορεί να μη θυμάσαι. Ενας πύργος - ο πύργος σου- σε κρατάει ζωντανή. Σου θυμίζει οσα φαντάστηκες κάτι βραδυές σαν και τούτη. Κορίτσι γλυκό τον βραδυνών ψιθύρων. Κοιμήσου και ονειρέψου συναντήσεις που δεν θα γίνουν ποτέ μα. Αχ να μπορούσα μια ολάκερη συνάντηση να γίνω,ενας μικρός θεος! Κοιμήσου μικρό κουκούλι μια ανύπαρκτης ζωής.

Happyshelly personal blog with positive attitude. Αναρωτηθήκατε άραγε ποτέ γιατί οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν ξέρουν κατά που πέφτει η πόλη Αθήνα;. I Love the way,the way you move.

Παρασκευή έντεκα Ιουλίου δύο χιλιάδες δεκατέσσερα. Πώς περνάει τελικά ο καιρός. Πάει σχεδόν ένας χρόνος από την τελευταία μου ανάρτηση. Και τα πάντα έχουν μείνει το ίδιο. Μάλλον όλα στο μυαλό μας είναι. Από χθες το πρωί δεν είναι μόνο αυτή και ο καρκίνος. Από χθες το πρωί είναι αυτή, ο καρκίνος και τα χημικά όπλα της. Στον καμβά του Σεπτέμβρη, καλείται να ζωγραφίσει την άνοιξη.

You must be the change you wish to see in your world. Ανατρέχοντας πίσω στα posts αυτών των ημερών στο blog μου βλέπω ότι κάθε χρόνο κάνω κι από έ.

Η ροή της σκέψης που απλώνεται παντού. Η ροή της σκέψης μου κυλάει σαν νερό, που διοχετεύεται σε κανάλια αριστερά και δεξιά, προσπαθώντας όλα τα ποτίσματα να φτάσει. Βλέπω άραγε από πού περνώ; Βλέπω τι αγγίζω; Ή είναι τόση η βιασύνη που μένουν όλα ανείπωτα και χωρίς μια ματιά.