Yazmak, sanırım yeryüzünün en keyifli işlerinden biri. Yaptığınız her işte, duvarlarla örülüdür çevreniz. İlkokul çağındaydım ilk şiirlerimi yazdığımda. Sonra minik öyküler yazmaya başladım.

Hangi kız saçlarıyla ilgilenmez, bakım yapmaz, daha güzel, daha parlak görünsün diye kişisel bakım marketlerinde o reyondan bu reyona koşmaz ki. Belki de bir tık fazlası. Saçlarım parlak ve sağlıklı göründükçe kendimi daha güzel hissediyorum.

Altı yıl önce o çayırların arasındayken ölmenin nasıl bir şey olduğunu öğrendim. Benden bir daha ölmemi istemeyin. Bir çizgi varsa ikisinin arasında. Güzel bir konu harika bir kurguyla anlatılmış. 462 sayfalık kitabı üç gün içerisinde bitirebildiğimi ve bunu üç yaşındaki bir canavarla uğraşırken yapabildiğimi söylersem sanırım kitabın ne kadar gü.

NESLİHAN ACU - İYİ TANRININ ÇOCUKLARI. Bu yazarı blogger arkadaşlardan Sade ve Derin. Ve birlikte geçmişe doğru tedirgin edici bir yolculuğa çıkarlar.

Sarnıç - Sait Faik Abasıyanık. Her gün başka uykuya yatıp bir başka rüya göreceğiz. Halbuki zaman, ağır ağır bizimle beraber akan nehir, bir göle varıyordu. Bu gölde artık biz akmıyor, dalgalanıyorduk. Kış, saadetlerimizi tamamlamak için geliyor. Bahar, aşkımızı tazelemek için. Yaz, damarlarımızdaki çalışma arzusuna biraz tembellik, güneş ve kudret doldurmak için. Demem o ki dostlar, vazgeçebil.