Dla ukojenia nerwów, wyciągam swoją Kronikę Wiedeńską i dzielę się swoimi uczuciami z ukochanym Wiedniem. Miastem, które jest teraz celem mojej podróży. Wtorek, 11 sierpnia 2015. Wciąż Denver, 8 sierpnia 2009.

Może tylko nam odchodzenie wydaje się straszne? Może bardziej cierpią Ci, co zostają? Komentujcie rozdział, proszę. Spojrzała na długiego palca Billa, który wytatuowany wskazywał pianino. Usiądę z Tobą, Maya. Wierzyła w każde jego słowo, bo w końcu to z nim grała, to z ni.

Czy tylko ja mam wrażenie, że coraz to nowsze fragmenty tej historii są tak jakby. nie moje? Nirvana - Come As You Are. Tokio Hotel - An Deiner Seite. Przyspieszony rytm serca, niemiarowy oddech, nogi plączące się przy każdym ruchu, dłonie zaciśnięte w niemym proteście. Biegnę, a może idę, by nie zwracać na siebie zbytnio uwagi? Tu-du Tu-du. Potrzebuję chwili wytchnienia, choć wiem, że nie mogę sobie na nią pozwolić, bowiem tam, sk.

8222; Czasem coś w nas umiera. Budzenie się każdego ranka, będąc przytłoczonym nadmiarem obowiązków nie jest niczym nadzwyczajnym. Natomiast budzenie się o piątej rano, by móc spojrzeć na wschodzące słońce, na nowy początek, z mętlikiem w głowie i pustką w sercu, a nawet obawą przed kolejnym dniem bez kogoś bliskiego jest sztuką. Szum fal obijających się o brzeg dochodzi do moich uszu jak zza ściany. Kolory poranka nie są aż tak żywe, jak wczorajszego.