Środa, 10 lutego 2016. Wiem że rozdziału nie ma już mega długo, ale jakoś nie miałam weny. Przynajmniej nie do tego opowiadania. Zaczęły mnie interesować inne tematy, i nie jestem w stanie napisać nic o miłości. Chcę jednak dalej prowadzić bloga. Tyle że w takim bardziej strasznym stylu.

Nie potrafiąca składać życzeń euleunge. Nie myślałyśmy o jakiejś świątecznej notce.

Z tej okazji mamy zamiar powiedzieć o tym wszystkim. Słyszę dzwonek do drzwi o wstaje, żeby otworzyć, ale niestety wyprzedza mnie Ludmiła. Yyy, wejdź Leon! Chyba go uratowałam. Lu zmarszczyła brwi i położyła ręce na biodra. Ludmi, musimy Ci coś powiedzieć - zmieszałam się - Bo my. Jesteśmy razem - wypalił Leon. Tak - westchnęłam, a on złapał mnie za rękę. No nie wiem, pocałujcie się! .

Przykryłem ją kocem i włożyłem bokserki. Nieraz wychodzi ze mnie jakiś potwór. On nie przestaje być dla nikogo zły. Chodziłem w lewo i w prawo. Nie mogłem zadzwonić po karetkę. Podniosłam się i oparłam na łokciach. Idź do domu i nie wracaj tu nigdy więcej. Zjedz, potem cię odwiozę.