Wtorek, 3 września 2013. Zapytał, a mnie zamurowało. To już drugi raz jak o to pyta, a ja jeszcze bardziej nie wiem co zrobić. Przecież wtedy po naszych zaręczynach zaczęło się wszystko walić, a co jeśli teraz też tak będzie? Mam 100 myśli na minutę i sama nie wiem co zrobić. Nie mogę go tak trzymać wieczność klęczącego przede mną. Boże Jess weź się w garść. - wyjęczałam mu do ucha.

Na początku chciałam wam bardzo podziękować za to że czytaliście mojego bloga i komentowaliście. Bardzo, ale to bardzo wam dziękuję. Wasze komentarze bardzo mnie motywowały, gdy miałam ochotę to przestać pisać. Jestem tego świadoma, że to nie jest za genialne, ale i tak dziękuje, że byliście ze mną. Jest już na nim Prolog, a rozdział mam zamiar dodać już dziś. Jedna sekunda może zmienić wszystko.

Od razu mówię, że to nie Wasza wina. Pewnie już wiecie o co chodzi? Nie chciałbym wiedzieć, że po raz kolejny zawodzę. Bo to jest ten problem, ciągle Was zawodziłam rozdziałami. Jedyne co mi tu wyszło to szablon zwiastun i ta malutka garsteczka ludzi, która ze mną tutaj jest, lub bardziej była bo po co być z autorką opowiadań, która już nigdy nic nie napiszę? Nie jestem w tym dobra i nigdy nie byłam.