Nie lubię górnolotnych słów, ani przydługich wstępów. Piszę o wszystkim i o niczym. O tęsknocie za dawnym życiem, rozterkach i poświęceniu. I co najważniejsze, o życiu. Czy burzliwe uczucie zniszczy braterską przyjaźń? 71 Igrzyska Głodowe czas zacząć! Przeżyłam, a wła.

Środa, 22 lipca 2015. Czwartek, 4 czerwca 2015. Jak to Wespazjan żyje? Głos lady Georgiany przerwał grobową ciszę w sali narad i przeciął powietrze niczym halabarda. Z jej twarzy odpłynęła cała krew, a jej pierś zafalowała. Wiktoria szybko go odwzajemniła i posłała mu słaby, blady uśmiech. Wyrwało się lady Clarysie,.

Myślę, że doszłam do takiego punktu w moim życiu, w którym muszę przewartościować na nowo swoje priorytety. Ocean wyrzucił mnie na nowy brzeg, jakaś część mnie musi odejść, a ja muszę jej na to pozwolić. Jeżeli dalej będę się jej tak mocno trzymać, to chyba zwariuję. Tak, zwariuję, bo od dłuższego czasu co jakiś czas podtapiałam swoje życie. I w końcu mogę powiedzieć, że mam już dość. To był bardzo ciężki okres w moim życiu, a teraz .

Naprzeciw nas, w sieci kłamstw ciągła gra o tron. Brunet spojrzał na mnie i ponownie wyciągając przed siebie ręce, zaczął kręcić głową. Zrobił również kilka kroków w moją stronę, na co od razu się odsunęłam. 8211; Vanessa, uspokój się. Nie miałam zamiaru mu wierzyć. Chłopak przewrócił oczami i głośno westchnął. 8211; Rozumiem, że wies.

Nic nie dzieje się bez przyczyny. Poniedziałek, 2 listopada 2015. Większość z nas wierzy, że każdy z nas jest panem własnego życia. Że wszystko to, co nas spotyka, wszystko to, czego doświadczymy, jest rezultatem decyzji, które podejmujemy. Że każdy z nas sam obiera drogę życia i kiedyś, patrząc wstecz, przyjdzie nam zadecydować, czy dobrze postąpiliśmy. Nasze przodkinie pragnęły czegoś więcej od zwykłego ludzkiego życia. Chciały pozostać nieśmiertelne, by nikt i nic nie mogło .

Piątek, 5 grudnia 2014. Siedem długich, ciągnących się w nieskończoność dni. Sto sześćdziesiąt osiem godzin spędzonych w zupełnej pustce emocjonalnej. Dziesięć tysięcy osiemdziesiąt minut zatracania się we własnych myślach, lękach i nienawiści do samego siebie. Sześćset cztery tysiące osiemset sekund cierpienia, bezpowrotnie wyjętych z życiorysu. Potrząsnął głową, kiedy usłyszał dźwięk przychodzącej wiadomości.

Piątek, 12 września 2014. Czas tego bloga również przeminął, choć bardzo prawdopodobne, że kiedyś - niczym mistyczny feniks - odżyje. Od teraz do kiedyś tam moje życie blogowe zostaje wstrzymane.

To co przeczytałam pod ostatnim postem sprawiło, że moje serce rozgrzało się, a na twarzy pojawił się uśmiech. ZAPRASZAM NA SERWIS WATTPAD, GDZIE BĘDZIECIE ŚLEDZIĆ DALSZE LOSY BOHATERÓW. Tak więc, biorę się za poprawianie rozdziałów i do zobaczenia na wattpadzie. Czasem coś tu napiszę, przypomnę o sobie. Dziękuję za wszystko jeszcze raz.

Jessica siedziała właśnie na łóżku wpatrzona w starą fotografię, którą trzymała w dłoni. Łzy spływały jej po policzkach, jednak jej to nie przeszkadzało, nie wycierała ich a wręcz pozwalała by one spokojnie spływały. Delikatnie palcem wskazującym śledziła po zgięciach, które na nim widniały. Przyglądała się dokładnie każdemu detalowi znajdującemu się na zdjęciu. Gdy je odwróciła ujrzała napis, na który kiedyś nie zwracała uwagi. Na zawsze razem, na zawsze tylko Twój.