به كودكي هامان پشت مي كنيم. از دو رنگي آدم بزرگ ها مي ناليم. و فراموش مي كنيم روزي مي توان به چند رنگي رنگين كمان خنديد. از صداي شكستن ها ايستاده تر مي شويم. و فراموش مي كنيم تيله هايمان كه از پله ها و شكستنشان ساعت ها اشك مي شود مامن و آغوش مادر. دلم براي كودكي هايم ت ن گ شده. نوشته شده در توقفي ناگهاني ميان عقربه ها. آسمان را كه از آن خود كرد. به دورش پرسه مي زد.

در خانه جدید منتظرتان هستم . تولد 100 سالگی دکتر منوچهر ستوده. پرسه در سیستان و بلوچستان.

سلام و درود خدمت تمام دوستای واقعا عزیزم! حدود ۱ سال از اولین پستی که در این فتوبلاگ گذاشتم میگذره. از اولین پستی که تو این وبلاگ گذاشتم تا همین الان همیشه دوست داشتم یاد بگیرم. خیلی خوشحال میشدم وقتی دوستانم نقدی در مورد عکسم می نوشتند و منو با نظرات خودشون راهنمایی میکردن. وقتی ارشیو مطالبم رو نگاه میکردم واقعا بالیدم به خودم از این همه ابراز لطف و محبت همیشگی دوستانم. امروز بالاخره بعد از کلی تلاش سایت عکاسیم راه افتاد . ولی هیچ وقت این جا-این یار همیشگیم! موفق و پیروز باشید.

جامعه ای که در آن زندگی می کنیم چگونه جایی است و با چه خصوصیاتی. شاید اکنون نوبت او باشد. که نوایت را دوست دارم. سرمای هوا پشت شیشه ها مانده. چشمانم تو را می بیند. که با گلی در دست. روی پای خود بند نیستی. کاش کمی گرم تر بود. تا در این گرگ و میش. برای فروختن شاخه های خاردار گل لعنتی. کنار خیابان زل نمی زدی. چیزی به ارمغان نمی آوردند. تا من هم کنار وجدانم.