Δευτέρα, 18 Μαΐου 2015. Η ΣΧΕΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΒΟΗΘΟΥ ΚΑΙ ΑΤΟΜΟΥ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ. Ένα σημαντικό μέρος αυτού του ποσοστού είναι μη αυτοεξυπηρετούμενα άτομα. Οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονται τρίτα πρόσωπα για τις καθημερινές τους ανάγκες, όπως είναι το ντύσιμο, η προσωπική υγιεινή, η μετακίνηση από το κρεβάτι στο αμαξιδιο, η μεταφορά στον χώρο εκπαίδευσης ή στον εργασιακό τους χώρο, όπως. Θα βελτιώσει την ποιότητα ζωής του ατόμου με αναπηρία.

Η γη που γυριζει γυρω μου. Σάββατο, 9 Αυγούστου 2014. Εγώ γράφω κειμενάκια που μιλάνε για σένα. Μαζεύω τα υπολείμματά της προσοχής σου,. Εκείνη τη στιγμή που θα περνάς,. Να τα αφήσω διακριτικά δίπλα σου. Ακόμα κι αν δεν τα προσέξεις ποτέ,. Θα βρίσκονται εκεί να σε περιβάλλουν. Και πήραν φωτιά όλα τα υλικά μου. Και έγραφα με στάχτες και καμμένα μολύβια. Έβαζα τα δάχτυλά μου σε πυρωμένα χρώματα.

Η Θλίψη των χαρακωμάτων ζωής απλώνεται πάνω από τις πόλεις με μια αγριότητα που φοβίζει τα κατοικίδια ζώα. Τα μηνύματα των χαμένων ευκαιριών κείτονται σε σήψη στα πατώματα των πολυκατοικιών. Οι ψυχικές αρρώστιες δεν βρίσκουν την δικαίωσή τους. Αγωνίες φωλιασμένες κάτω από το στήθος των παρατημένων αναπνοών, δίπλα από τους σκουπιδοτενεκέδες αχρηστευμένων αγαθών. Αγαθών που ακολούθησαν το σώμα μέχρι αυτή την θέση, ανακούρκουδα μπροστά στο καθρέφτη. Παραμιλά μπροστά στο κουρασμένο εί.

Τετάρτη, 20 Νοεμβρίου 2013. Το τελευταίο διάστημα έχω πιάσει τον εαυτό μου να τριγυρνά ξανά και ξανά στο blog μου, σε παλιές γειτονιές, σε παλιά στέκια. Μου αρέσει να διαβάζω ξανά και ξανά όλα εκείνα που κάποτε - κάπως μοιράστηκα εδώ μέσα με αγνώστους - κάποιοι από αυτούς κάποτε έγιναν γνωστοί. Έχω πολύ καιρό να γράψω. Ειδικά τα τρία τελευταία χρόνια σχεδόν καθόλου. Ίσως να στέρεψαν οι ιδέες, μα όχι οι σκέψεις. Δευτέρα, 5 Νοεμβρίου 2012. Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή, η .

171;Στο φινάλε του χθες. Γυρισμού σωτηρία σε αγάπη παλιά. Δεν υπάρχει σαν ο έρωτας κάνει βήματα νεκρά. Στο φινάλε τα χέρια του μένουν. Κάθε ήχος της σιωπής σου. Γράφει τους φθόγγους της απουσίας μου. Κάθε μάσκα της άρνησής μου.