1989 Jesus, Marie ta Joxe. 2005 Pospolo kaxa bat bezala. 1999 Usoa, hegan etorritako neskatoa. Enara, zer berri? 1995 Eztia eta ozpina.

Liburu honetan ume bati gertatzen zaizkion gauzak kontatzen dira eta nola egin zuen hortik ateratzeko. Liburu hau gomendatzen dut irakurtzera, baina pixkat luzea da. Pasaden asteburuan tarragonara joan nintzen nire ama, nire ahizpa, eta aintzane eta bere gurasoekin. Hondartzan egon ginen egun guztiak eta gero piszinan ere bai. Untxiaren izena Elur da eta oso txikia da. Da oso luzea eta ez dut bukatu oso azkar.

Behian batean, astelehen batean 8 ikasle beti bezala eskolara joaten ziren eta examinak egiten zituzten beti bezala eta beti norbaitek suspenditzen zuen. Egun horietan gripearen eguna zen eta eskolan jende asko falta zen. Hurrengo astean, astelehenean lehenengo ikaslea faltatu zen zeren gaixorik zegoen, asteartean beste bat faltatu zen eta ostiralean beste bat. Hurrengo astelehenean beste hiru faltatu ziren eta asteartean lau. 2007 urtetik euskaltzain osoa da.

Bazen behin bi neska oso alaiak eta pixka bat txoratuta zeudenak, neska haiek 12 urte zituzten, Idoia eta Edurne izenekoak . Uda zen, arratsaldero igerilekura joaten ziren eta oso ongi pasatzen zuten bertan . Igerilekutik jaitsi eta gero, eta zuhaitzetara igotzera joaten ziren lagunekin. Egun batean, igerilekuan zeudela, euria egiten hasi zen, baina ez ziren konturatzen uretan zeudelako . Azkenean euria egiten ari zela konturatu ziren eta herrira jaitsi ziren korrika egiten . Minutu batzuk pasa eta gero,.

Lazkao txiki abaliñe barrerian jaio zen baina bere benetako izena Joxe miguel zen, zortzi urterekin eskola hasi zen. Lazkao txikitatik bertzoak botatzen hasi zen. Egun batena Donostira joan ziren eskolarekin eta lazkao zorabiatu zen, eta lehenengo aldiz itsasoa ikusi zuen. Bederatzi urterekin lehenengo benetako bertsolariak ikusi zituen, eta asko guztatu zitzaion beraien bertsoak. Hamazazpi urterekin lehenengo aldiz plaza batean abestu zuen. Zu,Goxe miguel, non jaio zinen? Ez haiz makala orduan! Niri ere.

Hegaz egiten ez zuen txoriaren zuhaitza. Bazen behin Ines izeneko neska bat. Egun batean, lo zegoela, goizeko seietan esnatu zen, lorazainaren oihuekin mutiko bat marrubiak lapurtzen hari zelako. Mutiko hori oso zikina zegoen eta egunero etortzen zen marrubiak hartzera. Egun batean Ines, bere lorategiko gereziondora igo zen eta mutikoa etorri zenean, jaitsi eta nola zuen izena galdetu zion, honek Rafa zuela izena esan zion. Egun batean Rafak sorpresa bat zuela esan zion Inesi, biak mendira joan eta zapel.