Τετάρτη, 1 Δεκεμβρίου 2010. Εξήντα έξι βήματα και φτάσαμε ως εδώ. Έρχονται στιγμές που οι λέξεις είναι όλες ίδιες, ανίσχυρες, ανούσιες. Κανένα τραγούδι δε σε γεμίζει. Και όλο το αλκοόλ του κόσμου δε σε μεθάει αρκετά. Και στιγμές που δεν έχεις τίποτα και είναι το ίδιο ακόμη κι αν τα είχες όλα. Στιγμές που η αρχή που έκανες γεννάει το τέλος της.

Μη μου σκαλίζεις τη σιωπή. Κάποτε δεν υπήρχαν λέξεις να το περιγράψω,. Τώρα δεν υπάρχει λόγος να το θυμηθώ. Ταξίδεψα πολύ και μακριά για να καταλήξω ακριβώς εκεί που άρχισα. Και τελικά ολόκληρη η ιστορία μου συνοψίζεται σε μία φράση. Το λάθος ήταν στην αρχή. Ευτυχώς οι νύχτες παραμένουν συμπονετικές ως το ξημέρωμα. ΥΓ Αν δεις την επαρχία και είναι θλιμμένη, να της πεις θα γυρίσω. 5 της ψιθύρησαν γλυκά στο αυτί.

Το να ανέχεται κανείς τους άφρονες είναι αναπόφευκτο,. Αλλά μη μου ζητάτε να το κάνω ευχαρίστως. Κυριακή, 27 Μαρτίου 2011. Άφησε με να είμαι αυτό που θέλεις να είμαι. Άφησε με να ζω αυτό που αγάπησες,. Κι εγώ θα προσπαθώ να χρειάζομαι λιγότερα. Σάββατο, 25 Δεκεμβρίου 2010. Πιο πολύ κι από το ίδιο το ταξίδι. Πέμπτη, 2 Δεκεμβρίου 2010. Μηρυκάζω αποσπάσματα από το παρελθόν.

Αν δεις μια φορά το φως μετά κλείνεις τα μάτια σου και αυτό ειναι εκεί και σε κοιτάζει και να θέλεις. είναι εκεί μέσα σου για πάντα. Tuesday, May 6, 2014. As i was running in the fast lane of my imagination a brick hit me in the face. Your words, your feelings, your happiness.