خانه ی نقد ترتیزک 2.

آن شب چلچراغ زندگانی بود. لطفی نمی خواهم و این نامه حرفی برای مهربانی بود. آن قدر به ازای گام هایم روی پله ها نقاشی کشیده بودم. آن قدر باور کرده بودم. پیچکی را از سهم زمستانیم. شاید هم در بهاری بود شگفت انگیز. حالا هرچقدر هم فرار کنی. سهم من از تو تهی نمی شود. گوشواره هایت گیر می کند به پیچاپیچ دامنت. آری سهم من از زندگی اینست. و باز از یک قصیده.

چهار کودک را می بینم. از سفره ی هفت سین. به کنار آتش ما بیا. آتش گرمی که لذت می دهد به سرمای باغ. بیا از روزهای قهوه و کتاب حرف بزنیم. از روز های شراب و پرتقال. به دست نوشته های مان. که زیر باران روز های کال مانده. به کنار آتش ما بیا. کباب ترد و تازه ای است بر آتش. و رها کن یک امشب.