يه شبايى تو زندگى هست كه. وقتى دفتر خاطرات زندگيتو ورق ميزنى به چيزايى ميرسى كه نميدونى تقديرت بوده يا تقصيرت. به ادمايى ميرسى كه نميدونى دردن يا همدرد. به لحظه هايى ميرسى كه هضمش واسه دل كوچيكت سخته و به دردايى ميرسى كه براى سن و سالت بزرگه. به ارزوهايى كه توهم شد. به چيزايى كه حقت بود اما شد توقع. و زخمهايى كه با نمك روزگار اغشته شد. و احساسى كه ديگران اشتباه مى نامند. و دست آخر دنيايى كه بهت پشت كرده. وبازهم انتهاى دفتر خودت ميمانى. و زخمهايى كه روزگار پشت هم ميزند. و سكوت هم دواى دردش نيست.

خدا ما رو برای هم نمی خواست. و ۵ ساله شدنش مبارک. هر دفعه میام یه چیزی بنویسم. ولی وقتی تو سراغی ازم نمیگیری . همه چیز یادم میره و از دستت ناراحت میشم. ولی دریغ از یه حرف حتی یه کلمه! امیدوارم بهت خوش بگذره این روزا. صدای نفسهایت را از پشت هیچ پنجره و دیواری نمیشنوم. به کام دل در آغوشت نگیرم.

آدآمسو بآ اون همه شیک. آره م ن ا خلآق م. و لی وآسه کسی ک پ در س گه. بآبآ د م ت گ رم. ب این آهنگ رجوع کنید. خ عزیزم ا ز بس بدرد. ا ز مردونگی ن زن.