روزی نمی شود که به یاد ناگفته ها-از گفته های ناگفته ی خود ننویسیم-یک دم نمی شود که به یاد وبلاگمان-ا. دستهایمان را به نشانه ی دوستی بی حد در دست هم می نهیم برای گفتن ناگفته هایی که باید گفته شود . ناگفته هایمان را چو شمعی در دستانمان می گذاریم برای پیش کش کردن دوستیمان . رهسپار یادها می شویم با خواندن نام ها . می نشینیم بر سفره دل که گوییم از راستی ها و ناگفتنی ها . نه آرامم نه بي تابم.

چو ايران نباشد تن من مباد. قلعهای تاریخی در مرکز شهر خرم آباد در استان لرستان است. فلکالافلاک با نام قلعه دوازده برجی. قلعه فلکالافلاک بر فراز تپهای مشرف به شهر خرم آباد. و در نزدیکی رودخانه خرمآباد قرار گرفته و چشمگیرترین اثر تاریخی و گردشگری درون شهر خرمآباد است. این بنا مربوط به دوره ساسانیان. است و به شماره ۸۸۳ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیدهاست. قدمت این قلعه به دوره ساسانیان. میرسد ساسانیان شهری با نام شاپورخواست در حدود منطقه کنونی خرم آباد.

اطلاعات خوب و بد بخون و خودت گلچینش کن. صفحاتی که بر آن مسئله هایت را می نویسی. می توانی واقیعت را در آن بیان کنی یا دروغ و یاوه در آن بنگاری و یا حتی پاره اش کنی. بمب های سر خوش کننده.

حوصله ام را جا گذاشته ام در روزهایی که نسیمی بود و بارانی و دلی خوش . همچنان در مقابل هرم گرما که بی طاقتم می کند صبورانه نفس می کشم! صدای کولر عذابم می دهد اما خنکای نیم بندش باعث شده خاموشش نکنم. کبوترها روی بام زیادی سرو صدا می کنند. و گنجشکها کم پیدا شده اند. آسمان گاهی ابریست اما باران را چه عرض کنم.

هنر مصريان علوم غريبه است. هنر يوناني ها تناسب است. هنر چيني ها آداب معاشرت است. هنر هندوها وزن كردن خير و شر است. هنر يهوديان در مفهوم ويراني است. هنر اعراب در يادآوري گذشته ها و اغراق است. هنر پارسيان در عيب جويي است. هنر فرانسوي ها در كلك و تردستي است. هنر انگليسي ها در تحليل و قيافه حق به جانب گرفتن است. هنر اسپانيايي ها در تحجر است. هنر ايتاليايي ها در قشنگي است. هنر آلماني ها در جاه طلبي است. هنر روس ها در غم و غصه است.

در تورنتو کانادا یه دانشگاه بود . مستخدم بیچاره از بس جای رژ لب پاک کرده بود خسته شده بود. موضوع رو با رییس دانشگاه در میون می ذاره . از اون به بعد دیگه هیچکس آیینه ها رو نبوسید! اسمم بیلی است و سه تا سووال دارم.

کاش دو چشمم همیشه زیبا میدید. سلام و دوباره سلام و باز هم سلام. اینقدر این روزها بین باید و نبایدهای زندگیم سردر گم شدم. که دیگه سر کلاف از دستم افتاد و هر چقدر هم که می گردم پیداش نمی کنم. این روزها عقلم شده سرباز شطرنج و احساسم شده شاه بازی. این شاه بازی مثله یک کودک فقیر نشته زیر یه سقف کاه گلی . هی صاحب خونه رو نگاه میکینه. اگر داره چرا من و نمی بینه. اگر داره چرا وقتی غم دارم .