Ewan ko sa kanila, ang alam ko lang pinaglalaban ko pag alam kong nasa tama ako. Hindi naman ako nakiki-epal sa iba o umaastang superhero ng mga naaapi, hindi din tipong spokesperson. Kung tutuusin nga, ako yata yung pinakatahimik sa klase. Nasa loob daw ang kulo. Hindi ko na alam kung tama pa ba ang pinaglalaban nila o alam pa ba nila ang pinaglalaban nila? O talagang iba na ang sukat.

Gaano man kainit ang pag-ibig minsan para din itong sabaw, nanlalamig din. Minsan ang pag-ibig parang isang token, kahit anung pilit mong ipaglaban at ingatan, di mo ito namamalayang nauubos na ito, tuluyan ng nawawala at minsan ay pagmamay-ari na ng iba. Sabi nila ang taong single ay malungkot. Bakit ganun? Nung iniwan niya ako at single na siya, feeling ko ang saya-saya niya pa.

Ano ba ang random? Hindi ko rin alam. Ang alam ko lang na masaya ako ngayun. Dahil ang cute ng bagong avatar ko ahihi. Na natagpuan ko sa internet. Bago ko makalimutan, bumili na ko ng gatas na nasa sachet baka sakaling makatulog ng maayos. Merong matador dito, pero di naman ako umiinom wehehe. Ayoko maglasing para lang makatulog.

Saturday, June 16, 2012. Dahil sa sobrang idle sa office lalo na kapag weekend, kung ano-ano na lang ang sinusurf ko sa internet para lang may magawa at maaliw sa kakaantay ng oras. Wednesday, May 18, 2011. Nagpaalam na sa akin ang aking psp. Kasama ang charger, bag, at memstick ay.

Woah 7 months na pala ang nakalipas nung huling nag-post ako dito. Yun yung araw kung kelan wala na kong mararamdamang ni katiting na galit or irita. Yung tipong wala na kong pakialam sa kanila. At sa araw na yun, makakaramdam na ko ng buong-buong kasiyahan sa puso ko.