Następnego dnia obudził mnie trzask drzwi, które po gwałtownym otwarciu walnęły w ścianę. Wzdrygnęłam się, a że leżałam na krańcu łóżka, zaraz z hukiem wylądowałam na podłodze. Westchnęłam głośno, przekręcając się na plecy i zasłaniając dłońmi oczy. Gdy jego cień opadł na moją twarz, odsłoniłam ją powoli. Jack, śnieżynko, jeszcze pięć minut. Odpowiedziałam, odwracając się do niego plecami. Tylko się nie szarp, bo Cię upuszczę.

Wpadli razem do jakiegoś dużego pomieszczenia. Wskazała dłonią w stronę otworu w ścianie naprzeciwko nich. Ruszyli oboje w tamtym kierunku, lecz już gdy niewiele im zabrakło, osunęła się jakaś obrobiona skała, zamykająca drogę ucieczki. I co my teraz zrobimy? Ten stał przy jednej ze ścian i coś mówił pod nosem. Słysząc głos Max, odwrócił się w jej stronę. Ściany coraz bardziej się zbliżały. Robię, co mogę! .