یک روز صبح از خواب بیدار می شوی و آرزو می کنی که گم و گور شوی! در جاده هایی که ته ندارند بدوی و زیر آسمانی بخوابی که ستاره هایش را نمی شناسی و به صورت آدم هایی نگاه کنی که هیچکدام آشنا نیستند و خوشحالی از اینکه مجبور نیستی به شان سلام کنی . بعد راه می افتی و تمام نشانه های پشت سرت را از بین می بری و می زنی به بیابان بی انتها . دلت گرفته و حالت از حرف زدن با آدمهای تکراری و کلمات تکراری به هم می خورد. اصلا دلت می خواهد همه دور و بری هایت را بگذاری و بری . دلت هم نمی خواهد که یک وقت دلواپس تو باشند.

را که از دریا کهنسالتر و از اقیانوس ژرف تر و از آسمان زیباتر. آنگاه که خنده بر لبت می میرد. چون جمعه ی پاییز دلم می گیرد. دیروز به چشمان تو گفتم که برو. امروز دلم بهانه ات می گیرد. قیامت می کند این قد و قامت.