Martes, 20 de octubre de 2009. Esta sería mi primera entrada.

شاید محال باشد بی پر پریدن اما. اوج شکوه دریا پرواز یک نهنگ است . امام زمان از این ناراحتم کم با تو بودم باید زود تر تو رو پیدا می کردم. ازت مچکرم دیوونت ام من. از این که پا تو زندگیم گذاشتی از این که پا به پام همیشه موندی. ازت ممنونم ای تنهای عاشق که یادم داد دستات و بگیرم. اجازه دادی با تو هم نشین شم تو جون دادی به این احساس بی رحم. به اون روزای تلخم بر نگردم. شنبه بیست و چهارم مرداد ۱۳۹۴.

ﮯ ن دآره ف ق ط اینکه گه یه بآر ک پ. ﮯ ک ردی خود تو به FUCK. دآدی پ ح وآس ت بآشه . ن ظ ر ب ذآری میگ م ق ربو. ن ذآری ه م چیزی ا ز م. دوست دآشت לּ ب عضیآ د لیل ن میخوآست. بآ ای לּ ج مله م وآف ق م ب د جور . یه ن ف ر بود م ا مآ یه ا ت فآقآتی ا فتآد که ا ز. بیشت ره پ س رآ م ت ن ف ر م. و دیش ب ه م دوبآره ت صمیم گ ر فت م ا زد وآج ن ک ن م. ف ردآ 2 ظ هر ا ل مپیآد زیست.