HAYATIMIN GÜLEN YÜZÜ, EVİMİZİN NEŞESİNDEN HABERLER. Alem gerçekten alem, kim demiş 14 Şubat, bizimkisi 14 Kubat. Unutmaz özel günleri patlatır biii bomba. Hepsi simge olunca koptum tabi görünce bende altta kalırmıyım arabamız yokya, bende biii araba simgesi buldum onu attım. Sevdiğim tuttu elimden doktora götürdü sabahdan kan aldılar, göğüs kafesimden ilik aldılar.

Bir gün uyandım, anne oldum, herşeyim değişti. Ücretsiz bir seminerdi, bence konu gerçekten çok ilgi çekiciydi, e 180 civarı da kayıt olduğunu öğrenmiştik, ama salonda taş çatlasa 40 kişi filan vardı. Pazarın, soğuk havanın etkisidir dedim kendi kendime.

Yine yeniden tekrar uyku mevzuları. Meğer daha tam değilmişiz de biz bilmiyormuşuz. 5 kişilik kocaman bir aile. Aralık ayı yaş dönümlerinden zengin bir ay evde. Ela 7, Alya 3,5 yaşında; Nil Asya da 4 aylık oldu bu hafta itibariyle. 4 ayın yanında 3,5 yaş; 3,5 yaşın yanında da 7 hayli büyük görünüyor ama bu tabi çok yanıltıcı. Sonuçta hepsi çok küçük daha.

İlkokul ile gelen yeni ve giden eski kaygılar. Hatta kaba bir alaycılık da var. Sebebini bilmiyorum, sadece tek bir nedene bağlamak doğru olmayacaktır biliyorum. Ancak ilkokul çağında tek çocuk hele de erkekse sanırım evrimleşiyor insan. Ebeveyn olarak; o kadar çok şey beklenebilir mi bir çocuktan? İkinci sınıfa geçince, kendi sorumluluklarını kendi taşıması gerektiğine inanan bir .

Üç arkadaşın hikayesinin anlatıldığı oyunu bir de sizden dinlesek? Ben oyuna bayıldım gitmeyi düşünenlere kesinlikle tavsiye ederim.

Şükürler olsun hala bir blogumuz varmış,hatırladım. Evet blog Batı artık günlük tutuyor. Nasıl güzel bir his, nasıl büyük bir mutluluk onu yazarken ve okurken görmek.

Dokuz yıldır her günümüze ışık katıyorsun. Muzip, yakışıklı, üşüyen oğlum. Biliyorsun zordu şu dokuz yıl. Hastalandığında kafanı okşayıp patini tutarak. Yaz kış, yağmur çamur demeden. Ama bir o kadar da güzel seninle hergün. Sen olmasan yarım kalırdık biz.