Wiele osób czeka z niecierpliwością na kolejny rozdział. Niestety mam przykrą wiadomość dla czytelników tego opowiadania. Chcę nabrać sił, aby móc pisać dla Was kolejne rozdziały, mam nadzieję, że lepsze od poprzednich. Skąd moja decyzja o zawiasie? Mam nadzieję, że to zrozumiecie. Chciałabym życzyć Wam również Wesołych Świąt Wielkanocnych! Im Sorry.

Po chwili zastanowienia, przypomniałam sobie wszystko, co się wczoraj wydarzyło i stwierdzam, że całkiem sporo tego było. W sumie to jeszcze nie dowierzam w to, że los się tak do mnie uśmiechnął. Usiadłam się na łóżku, w miarę cicho, żeby nie obudzić chłopaka. Chłopak wstał i pocałował mnie w polik. Z tym śniadaniem to raczej nie wypali.

Poniedziałek, 21 stycznia 2013. Po upływie czasu, którego nie potrafiłem zliczyć, stanąłem na niewielkiej polance. Równo skoszona trawa przyodziana była w krople zimnej, porannej rosy. Przede mną wznosiła się szczerozłota brama, przez którą przeplatały się gałązki soczystego winogrona. Ogromne wrota oświetlane były długimi, ciepłymi promieniami wschodzącego słońca, przez co błyszczały we wszystkie strony.